Juf Danielle

Puymaurin, 5 mei 2020

Juf Danielle,

Het tien minuten gesprek op maandagavond is met juf Danielle van groep 7. Alle ouders hadden voorafgaand een brief gekregen dat dit jaar door de school geen advies geven wordt voor het niveau waarop ze verwachten dat het groep 7 kind heeft ten tijde van het verlaten van de school in groep 8 en juf Danielle doet het toch! Luit verlaat de school namelijk na het afronden van groep 7 en zal starten in Frankrijk in 6-eme; (uitspraak siessjem). Juf Danielle zit aan de ene kant van de tafel achter haar laptop en Luit zit aan de andere kant tussen zijn vader en moeder in. Ze vertelt dat ze nog nooit een kind in haar groep heeft gehad die van school gaat om in het buitenland te gaan wonen en ze spreekt haar bewondering voor Luit uit. “Het gaat vast goed komen met jou”, zegt ze, “want je doet altijd zo goed je best, je bent meestal als eerste klaar met je opdrachten en dan ga je de anderen helpen, je snapt het allemaal en haalt hoge cijfers”. Luit zegt niets terug en ik zie aan hem dat hij van binnen rustig wordt van haar uitgesproken waardering, het is tenslotte toch best spannend als er ‘over’ je gesproken wordt in het kader van schoolprestaties. “Het enige wat iets minder goed is spelling van de Nederlandse taal, maar dat is nu helemaal niet erg meer, want in Frankrijk krijg je dit vak niet”. Met deze uitspraak word ik positief geraakt en denk van binnen ‘yes, een juf die hét ziet, dit is een kind van de wereld en niet van de school’. “Luit, ik heb van je genoten en je bent een gezellige in de klas, je had ook vaak lol met je vrienden en zeker weten dat zij jou ook gaan missen”. Ze vervolgt haar tien minuten gesprek met dat dit allemaal ook wel goed gaat komen, want er is tegenwoordig zoveel mogelijk om contact te houden. Inderdaad het zijn kinderen van deze wereld. En ik ben een ouder die hem graag deze wereld verder laat zien, zodat hij later hopelijk zijn eigen keuzes kan maken vanuit de visie die hij dan heeft ontwikkeld en hem vrijheid geeft in zijn denken en doen. We hadden al meerdere mooie reizen gemaakt met elkaar op deze aardbol en we hebben nu het plan om op een plek onder de zon te gaan wonen, waar we dicht bij de natuur gaan leven met onze paarden en andere dieren samen. Het bedrijf dat ik sinds 5 jaar heb, verhuist naar een klein dorpje in de midi-Pyreneeën in Zuid-Frankrijk. Ik vraag, na geluisterd te hebben naar de visie van de juf op Luit en zijn schoolprestaties, of ze een Engelstalige brief zou kunnen opstellen, zodat ik die kan overhandigen aan de Principal ( schooldirecteur), zodat ze inhoudelijk kan overdragen wat hij al aan onderwijs inmiddels heeft genoten, zodat de schoolovergang voor Luit zo soepel mogelijk kan verlopen. Hij heeft tenslotte al een uitdaging aan te gaan met de Franse taal, verhuizen, wennen en nieuwe vrienden maken. Juf Danielle gaat het in orde maken, “nog nooit gedaan, dus ik denk dat het wel gaat lukken, moet wel hier en daar even wat opzoeken, verwacht ik”. Wederom zo’n heerlijke positieve instelling. Juf, ik weet zeker dat Luit jou ook gaat missen en je weet niet half wat je hem meegegeven hebt in deze tien minuten met deze woorden voor zijn zelfvertrouwen en om open minded de wereld in te kijken. Zijn vader staat hier heel anders in, dat schoof hij ook niet onder stoelen of banken van achter het tafeltje en ging nog even door over die Nederlandse spelling. Of dat nog op een bepaalde manier toch bijgehouden kan worden of dat juf Danielle daar nog problemen in de toekomst voor zag. De spanning aan het tafeltje steeg met het stellen van deze vraag, want ook zij weet dat de ouders van Luit niet meer samenleven en ik besef direct op dat moment dat dit één van de pijlers is geweest voor onze scheiding. Wij kijken totaal verschillend de wereld in. Schoolprestaties en hoge cijfers is voor mij bijzaak en voor hem hoofdzaak. Letterlijk en figuurlijk, want dit beredeneert hij ook sec met zijn hoofd. Juf Danielle kan nog net zeggen dat de spelling van Luit zeker niet slecht is, maar dat hij daar de meeste moeite mee heeft, maar dat wanneer hij Nederlands blijft lezen en praten dat vast ook goed komt. En dan gaat de bel, de tien minuten zijn om, gered door de bel, gelukkig! Deze spanning of Nederlandse spelling wel of niet bepalend is voor het geluk en opvoedkundig bijdraagt aan de ontwikkeling van een kind in deze wereld hoeven we gelukkig niet te voeren. Luit loopt vol trots, met de complimenten van de juf in de pocket, met zijn vader en moeder achter hem aan het lokaal weer uit. Hij gaat de wereld in! De wereld buiten school! Hij duwt de deuren voor hem open, zoals hij elke dag op school doet, rent vrolijk de trap af naar het plein en zo komen we met z’n drieën aan bij de auto, waar onze wegen scheiden. Luit maakt zich vooral druk om wat hij allemaal gaat missen in groep 8. Schoolkamp en de musical, hetzelfde als zijn broer en zus ook hadden gedaan. Er bekruipt mij zeker een gevoel van schuldig zijn aan dit feit. Door mij zal hij dit soort dingen gaan missen, herinneringen aan zijn lagere school zullen anders zijn dan verwacht. En vrijwel aansluitend denk ik dan ook, dat is juist het leven. Geen verwachtingen hebben, leven in het nu, kijken wat er werkelijk is en op je pad komt. Wat toont zich aan je en kies je daarvoor of kies je er niet voor. Je hart volgen of je hoofd volgen. Daar gaat het over en inderdaad, ik dacht ook dat ik nog zeker tien jaar tandarts in Nederland zou blijven om maar wat te noemen, terwijl dit ook abrupt eindigde, zonder dat ik dit had verwacht.

Nu, bijna een jaar later, is alles anders. Niets is meer hetzelfde. Luit is volledig thuis, al wekenlang niet naar school en zelfs het erf niet af, ik geef antwoorden op zijn huiswerkvragen, we slapen lekker uit tot half 10 en onze thuisschool begint ergens rond de klok van elf uur. We vertoeven veel in de valleien bij de paarden, lezen op het terras en staren naar de bergen waarvan de toppen met sneeuw zijn bedekt, onze acht honden spelen om ons heen en alle poezen van Luit laten ons genieten van hun bijzondere posities verstrengeld in en door elkaar in hun poezenmandjes. Ze houden ons erf muis en rat-vrij en de hele grote Franse kevers houden ze ook op afstand. De wereld staat op z’n kop, van dichtbij maken wij een Lock down mee. Ook ik ken dit niet en we zitten er middenin. Ik hoor mij nog tegen Luit zeggen, dat we de wereld gaan leren kennen, we doen het gewoon, we gaan het samen beleven en gaan ervaringen opdoen en herinneringen maken, frans leren spreken, cultuur en historie van het Franse rijk leren kennen, lekker stokbroodjes eten met een glas jus d’orange, nieuwe mensen leren kennen, leren hoe we nieuwe vrienden maken.

Wie had dat gedacht dat groep 8 in Nederland op basis van huidige maatregelen geen schoolkamp zou hebben en geen musical? Wie had gedacht dat de scholen in vele landen dicht gaan voor hele lange tijd? Wie had gedacht dat Luit sowieso andere herinneringen zou krijgen dan waarover ik mij schuldig heb gevoeld?

Nederlandse spelling? Dat komt helemaal goed, hij leest en onze huiselijke conversaties zijn gewoon in het Nederlands. We spreken ook van alles al in het Frans. Luit leert Frans vanuit het Engels, dus tejeminee wie durft er ooit nog iets te vragen over zijn schoolprestaties of dat wel goed komt met Luit? Luit straalt elke dag, we zijn samen en hebben het goed in het leven. Thuis kan in de breedste zin een thuis zijn. We ontdekken zo veel, waar nu allemaal tijd en ruimte voor is. Ik kan niet naar Nederland in verband met de Lock down en dat maakt dat ik ook aan huis gekluisterd ben. Mijn buitenlandervaring ziet er totaal anders uit, dan ik ooit maar had kunnen voorstellen. Van het ontvangen van groepen en grote workshops bij D-Ranch komt door de wereldsituatie niets terecht. Het is ons gegeven om deze intense ervaring met elkaar te beleven. Zuid-Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën, leven met de natuur. De vele bloemen en kruiden die hier groeien kent Luit inmiddels en leert de natuurlijke en geneeskrachtige werking ervan. Hij heeft van zijn geld twee parkietjes gekocht, Claire en Loyd, die hij tam maakt om straks op zijn schouder met hem mee te kunnen. De zes kippen hebben een zelf gebouwd hok en worden dagelijks verzorgd met mais en ander lekkers. De eieren worden geraapt met een lange lepelstok gemaakt van bamboe uit de tuin door Luit, voor als ze gelegd worden op onbereikbare plekken. Het redden van oude ezel Jozef door schaduw voor hem te maken, de juiste essentiële olie te geven, liefde door aanrakingen en energie door je handen te laten gaan. Dat allemaal tijdens de Lock down, waarin wij de informatie tot ons laten komen vanuit Nederland, Frankrijk, Amerika, China en noem maar op. We vormen een zo totaal mogelijk beeld over wat er gaande is in de wereld. Hoe zit eigenlijk wetenschappelijk onderzoek in elkaar en hoe weet je of voel je of dingen die beweerd worden echt kloppen? Tussen het huiswerk van school door, over hoeken, breuken en procenten, gaan we schilderen en mengen we kleuren lagen over elkaar heen aanbrengen. Hoe breng je schaduw en diepte in een schilderij? En als we daar mee klaar zijn sprokkelen we vuur en steken we dat eens flink in de fik. Van onder andere bamboe die over is, na het in elkaar boren van de schildersezel, maken we een fluit. En het allerleukste daarvan is, dat Max de hengst, terug balkt vanaf de voorzijde van de berg als we daarop fluiten.

“Het gaat vast goed komen met jou”, zegt juf Danielle en daar heeft ze helemaal gelijk in gekregen. Luit heeft in nog geen jaar tijd zo veel geleerd over de wereld. De natuur, het dierenrijk en economie die de wereld vormgeeft. Hij heeft geleerd over talen, wiskunde, verhuizen, inrichten, wennen, onderzoeken, experimenteren, durven, mensen en leven. Ieder kind zou op deze manier aanschouwend onderwijs mogen kunnen genieten. Deze juf is een onderscheidende juf, omdat ze het kind ziet in zijn leven op deze wereld. Gelukkig bestaan ze nog, zulke leerkrachten. Gelukkig bestaan ze nog, zulke ouders. Dat het kind kind mag zijn en mag leren op die manier die het beste past. Ik heb nog nooit geloofd in dergelijke schoolsystemen, waarin kinderen dagelijks aan tafeltjes zitten en luisteren naar de leerkracht om vervolgens opdrachten te maken. Ik had er zelf als kind ook altijd last van. Ik staarde naar buiten en waande mij aan de slootkant in het hoge gras, het bos met hoge bomen en prachtige groene varens op de grond. Hopelijk leren de mensen die het schoolsysteem nog in stand willen houden ook van deze periode in de huidige wereld. Ik heb er zo veel van geleerd. Ik zie het aan mezelf en aan Luit.

. “Het gaat vast goed komen met jou”, zegt juf Danielle en daar heeft ze gelijk in gekregen. Luit is geen kind van school, Luit is een kind van de wereld.

Astrid Stijger, moeder